मग आम्ही सगळेच मी, माझे सवंगडी, वारा, पाणी सगळेच जरा शांत झालो. ते वेडे पिसे ढग मात्र पसरत होते, भिर-भिरत होते, वार्‍याबरोबर आणि वार्यावर झुलत होते, जणू आकाशात एक चित्र रेखाटत होते. खूप खूप खुश होऊन फिरून फिरून, नाचून, दमून मग ते जड झालेले ढग हळुवार खाली येत होते आणि हलकेच मोकळे होऊ पहात होते. त्यांचा आनंद , उत्साह ते पाण्याच्या थेंबांनी आमच्यापर्यंत पोहचवू पहात होते. सोनेपे सुहागा काही थेंब भरभर खाली आले, पाऊस, पाऊस कॅमेरा ठेवा म्हणे पर्यंत तो आलाच! वा वा!! कॅमेरे आणि फोनस ठेवायला कोणीतरी आत पळाला आणि आम्ही सगळे त्या मुसळधार पावसात भिजत होतो. माला त्याने वेड लावलं होत. दोन्ही हात पसरून मी त्या धारा झेलत होते. तो सहस्त्र धारांनी बरसत होता. मला गाव नाही सो मग नदीवर पावसाच्या धारांमध्ये चिंब चिंब होण्या मागची धम्माल अनुभवायची ही माझी पहिलीच वेळ होती. मग काय हवाराटा सारखा तो क्षण मनात भरून घेत होते. खूप जोरदार कोसळल्यावर तो थोडा शांत झाला.
तशी मीही जरा वरचा दगड शोधून टेकले. आणि बघत राहिले त्याचे नाट्य... नदीच्या पाण्यात पडणारे थेंब उठणारे तरंग,... केवळ सुंदर, पाऊस आता जवळ जवळ गेलाच होता. जाताना वातावरण मात्र सुंदर सुंदर, भारावून, फ्रेश करून, गेला होता. . एक मैत्रीण कानाच्या मागे फुल खोवून इकडून तिकडे हिंडत होती, एक मित्र मस्त बिनधास्त बनला होता, दुसरा त्या ग्रुप मध्ये नवीन असून मस्त मिक्स झाला होता, आमच्यातला फोटोग्राफर निसर्गाचं ते प्रत्येक रूप आणि आमच्या सगळ्यांच्या मनावरचे कवडसे उमटलेल्या चेहऱ्यांचे रुपडे कॅमेरात बध्द करण्यात गुंग होता. एक सगळ शांत पणे बघत होता, एक जण आपल्याच विचारात आणि नैराश्यात जरा काही क्षण गढून गेली होती, तर दुसरी खूप आनंद लुटत होती पावसाचा पाण्याचा!! कोणी पाण्यात दगड मारत होता आणि पाणी उडाल्याचा आवाज येत होता, तर कोणी कलात्मकतेने चपटे दगड शोधून, ते विशिष्ट प्रकारे पकडून, ठराविक उंचीवरून, लयबद्ध्तेने नदीकडे भिरकवत होता ... आणि ते सगळ correct जमल की मग पाण्यावर उठणारे ते नाजूक तरंग !!! वाह वाह !! अप्रतिम, किती सुंदर,, पाणी कापत गोल गोल तरंग बनवत, दगड टप्पे खाऊन शेवटी बुडून जात होता
निसर्गाच्या प्रत्येक गोष्टीत आणि कृतीत नाद आणि सौंदर्य दडलेलं असत ना मला ते जाणवत होत. पाण्याच्या संथ प्रवाहात, वार्‍याच्या वाहण्यात, फुलांच्या फुलण्यात, फुलपाखरांच्या उडण्यात, नदीपल्याडच्या देवळाच्या कळसात, दोन्ही काठांवर डोलणार्या झाडांत, पक्षांच्या आवाजात, उमललेल्या फुलांच्या रंगत, अगदी नदीकाठच्या दगडांत सुंदर सगळ काही सुंदर. आणि त्या निसर्गाच्या सानिध्यात बसलेले, वावरणारे आम्ही ८ जण !! प्रत्येक जण आपल्या स्वभाव, मनःस्थिती आणि विचारांप्रमाणे त्या निसर्गाला प्रतिसाद देत होता. तो निसर्ग प्रत्येकाला काहीतरी देत होता. कोणाला सुख, कोणाला समाधान, कोणाला शांती, कोणाला फक्त निव्वळ आनंद, कोणाला अंतर्मुख बनवत होता, तर कोणाला मन मोकळ करायला भाग पडत होता!! प्रत्येकाचा अनुभव वेग-वेगळा आणि तरीही एक साम्य तो खूप बोलका आणि सुखावणारा .....
मग जरा काळोखाच्या छटा उमटायला लागल्या, नदीकाठ हळुह्ळू काळोखाच्या कुशीत शिरत होता. तसे मग आम्हीही इच्छा नसताना तिथून हललो. निघताना मी एकदा मागे वळून ते निसर्गच सुंदर निरागस रूप पुन्हा डोळ्यात साठवून घेतलं!! ... स्वतःला खुश राहायचं आणि सर्वाना सामावून घ्यायचं असं वचन देऊन!! एकदाच डोळे बंद केले मनापासून मोकळा श्वास घेतला आणि ...
आणि मग निघालो आम्ही रूम्स कडे. पोटातले कावळे आता जरा खाऊ मागत होते. मग आता पुढे काय? पत्ते? की गप्पा? की गाणी? की अजून काही ... असे discussion करत करत आम्ही सगळे निघालो आणि रूम वर पोहोचलो. जेवण खाण करून जरा गप्पा गोष्टी करून शेवटी सगळ्या ideas सोडून आम्ही "डम शेराज" खेळलो धम्माल धम्माल धम्माल ,,,, एकेकांच्या अक्टिंग बघताना हसून हसून आणि चिडवून, पीडून रात्रीचे ( खरेतर दुसर्या दिवशीच्या सकाळचे) ४.३० कधी वाजले कळलेच नाहीत मग एक एक ढेपाळले. हळू हळू गाद्या पसरून स्वतःला त्यावर उलगडायला लागले. हे हे हे हे मग दिवस संपला एक सुंदर धुंद दिवस !!!!!!
एका दिवसात किती किती मस्ती केली. खूप काही अनुभवलं. खूप काही बघितलं, समजून घेण्याचा प्रयत्न केला. आणि तो नदीवरचा एक दीड तास वा वा!!! बस अजून काय हव? थोडस miss management झालं त्यामुळे पिकनिक चा उत्तरार्ध आणि म्हणजे दुसरा दिवस रटाळ गेला ,,, पण त्या नदीकाठच्या एक-दीड तसा साठी आणि नदीवरून परत आल्यापासुनचा वेळ ते " डम शेराज" संपेपर्यंतच्या वेळासाठी सगळ माफ तुला रे !!!! हेहेहे m i right guys ???
fun fun fun
पाऊस रिमझिम निनादणारा 
घाम ,चिपचीप, मरगळ, रख रख, खूप खूप विचार, मी गलरीत उभी होते,,,, समोर दिसेल ते बघत (बघत होते की नाही देव जाणे पण डोळ्यासमोरून काहीतरी सरकत होत ) माझ्या मनावरच मळभ, एक अस्वथपण, कशातच लक्ष लागत नव्हत! सगळच कसं निरस वाटत होतं, त्यात पोरांचा गलका!!, एरवी मी घरात म्हणजे त्यांची मजा असते त्यांचा श्रोता आणि खेळातला पार्टनर असते मी, कधी त्यांचा जज्ज तर कधी चक्क कुक ( जास्ती वेळा ते माला कुक किंवा spare partner बनवण पसंत करतात) आजही नेहमी सारखेच ते सगळे माझ्याकडे येऊन गलका करत होते,, हे सांग, त्याला ते पाहिजे, तिची चूक, तिला ओरड and all पण मी मात्र नेहमीसारखी त्यांच्यात mix नाही झाले जोरदार ओरडले त्यांच्यावर तसा तो ताफा हिरमुसून परत गेला ,,, सगळं कस शांत शांत झालं,,
तेव्हढ्यात,.. अचानक एक वार्याची झुळूक आली, एक हळुवार फुंकर मारून गेली, मागोमाग काही वेडे पिसे ढग आमच्या गल्लीतल्या चिमुरड्यांन प्रमाणे धावू लागले,,, उष्ण- गरम, सगळ करपवून टाकेल अशी हवा अचानक शांत शीतल बनत होती, आणि ती माला जाणवत होती ,,, त्या तालावर पान-फुल डोलू लागली ,,, आताशा वारा जरा भाराराच सुटला,... आमच्या बिल्डिंग मधली बच्चे कंपनी माझा मागचाचा ओरडा विसरून परत गलका करायला लागली ,,, आणि .. आणि तो आला ,,,, ज्याची वाट पाहत होतो, ज्याच्या साठी अधीर झालो होतो, ज्याच्या येण्याच्या नुसत्या कल्पनेने खुलून फुलून जातो,.. तो आला ,,, येईल येईल म्हणता उशिरा की लवकर कधी येईल आता की उद्या म्हणता म्हणता तो आला, त्याचा पहिला स्पर्श, पहिला गंध, पहिला ओलावा अहा काय वर्णावा,... उहू ,,, तो फक्त अनुभवायचा,... ते सार सार जमिन आसुसून साठवून घेत होती ,,, उडणारी धूळ, गळणारी पान, गोंधळलेले पक्षी, धावणारी घाबरलेली जनावर, वातावरणात अचानक होणारा तो बदल, कशा काशाच भान नव्हत तिला! ती फक्त साठवून घेत होती.. त्याला! स्वतःत. आणि तिचा तो आनंद, सुख ती त्या सुखाची उधळण मृद्गान्धातून करत होती, सर्वाना तो आनंद वाटत होती... 
पहाता पहात सगळ काही बदलून गेल होत ,, एक नव चैतन्य आजूबाजूला पसरत होत ... आता मस्त कोसळत होता तो,, पाणी नव्हे खूप खूप उत्साह, आनंद घेऊन आला तो ,,, मी अजूनही तशीच उभी होते , पण चेहर्यावाचे भाव rather मनातले विचार निरुत्साह सगळच मावळल होत,, लोकांची धांदल छात्रांचे रंग पहात होते, त्या रंगांनी माझ्या चेहर्यावर हलकाच हसू पसरलं .., वा वा आता सगळे कडे रंगच रंग, नवीन पालवीचे, लवकरच उमलणार्या फुलांचे, आकाशाचे, पानांचे, वार्यावर डोलणार्या झाडांचे, हिरवा रंग एकाच पण त्याच्या किती अगणित shades पहायला मिळणार आता ,,, आणि आवाज, ते पण किती वेग-वेगळे पावसाचा आवाज, वाहत्या पाण्याचा आवाज, पाण्यातून भरधाव जाणार्या गाडीचा आवाज आणि त्या पाठोपाठ ( नालायक किंवा तत्सम ) ज्याच्या अंगावर हे पाणी उडालं त्याचा आवाज ,... हे हे हे हे ,, सगळच सुंदर !!! अरे पण आता तर कुठे तो आलाय, त्याला येऊ देत, स्थिरवूदेत, मग आवाज, रंग सगळ अनुभवायचं .. थोडक्यात काय तर त्याच्या फक्त काही थेंबानेच सगळं काही खुलूनं गेलं ,, आणि त्या सुंदर वातावरणात मी कशी दु:खी राहीन??? तो आला ना मग? माझ मनही हसलं, खुललं, आणि त्याच्यावर भाळलं, भुललं :) :) :) ,,,, सगळी मरगळ शीण अचानक नाहीसा झाला ,,, अस्वस्थ मन अचानक खुलून गेले ,,, पाऊस ,, त्याने सगळच धुतलं मनावरची मरगळ पण :) :) :)
