मग आम्ही सगळेच मी, माझे सवंगडी, वारा, पाणी सगळेच जरा शांत झालो. ते वेडे पिसे ढग मात्र पसरत होते, भिर-भिरत होते, वार्याबरोबर आणि वार्यावर झुलत होते, जणू आकाशात एक चित्र रेखाटत होते. खूप खूप खुश होऊन फिरून फिरून, नाचून, दमून मग ते जड झालेले ढग हळुवार खाली येत होते आणि हलकेच मोकळे होऊ पहात होते. त्यांचा आनंद , उत्साह ते पाण्याच्या थेंबांनी आमच्यापर्यंत पोहचवू पहात होते. सोनेपे सुहागा काही थेंब भरभर खाली आले, पाऊस, पाऊस कॅमेरा ठेवा म्हणे पर्यंत तो आलाच! वा वा!! कॅमेरे आणि फोनस ठेवायला कोणीतरी आत पळाला आणि आम्ही सगळे त्या मुसळधार पावसात भिजत होतो. माला त्याने वेड लावलं होत. दोन्ही हात पसरून मी त्या धारा झेलत होते. तो सहस्त्र धारांनी बरसत होता. मला गाव नाही सो मग नदीवर पावसाच्या धारांमध्ये चिंब चिंब होण्या मागची धम्माल अनुभवायची ही माझी पहिलीच वेळ होती. मग काय हवाराटा सारखा तो क्षण मनात भरून घेत होते. खूप जोरदार कोसळल्यावर तो थोडा शांत झाला.
तशी मीही जरा वरचा दगड शोधून टेकले. आणि बघत राहिले त्याचे नाट्य... नदीच्या पाण्यात पडणारे थेंब उठणारे तरंग,... केवळ सुंदर, पाऊस आता जवळ जवळ गेलाच होता. जाताना वातावरण मात्र सुंदर सुंदर, भारावून, फ्रेश करून, गेला होता. . एक मैत्रीण कानाच्या मागे फुल खोवून इकडून तिकडे हिंडत होती, एक मित्र मस्त बिनधास्त बनला होता, दुसरा त्या ग्रुप मध्ये नवीन असून मस्त मिक्स झाला होता, आमच्यातला फोटोग्राफर निसर्गाचं ते प्रत्येक रूप आणि आमच्या सगळ्यांच्या मनावरचे कवडसे उमटलेल्या चेहऱ्यांचे रुपडे कॅमेरात बध्द करण्यात गुंग होता. एक सगळ शांत पणे बघत होता, एक जण आपल्याच विचारात आणि नैराश्यात जरा काही क्षण गढून गेली होती, तर दुसरी खूप आनंद लुटत होती पावसाचा पाण्याचा!! कोणी पाण्यात दगड मारत होता आणि पाणी उडाल्याचा आवाज येत होता, तर कोणी कलात्मकतेने चपटे दगड शोधून, ते विशिष्ट प्रकारे पकडून, ठराविक उंचीवरून, लयबद्ध्तेने नदीकडे भिरकवत होता ... आणि ते सगळ correct जमल की मग पाण्यावर उठणारे ते नाजूक तरंग !!! वाह वाह !! अप्रतिम, किती सुंदर,, पाणी कापत गोल गोल तरंग बनवत, दगड टप्पे खाऊन शेवटी बुडून जात होता
निसर्गाच्या प्रत्येक गोष्टीत आणि कृतीत नाद आणि सौंदर्य दडलेलं असत ना मला ते जाणवत होत. पाण्याच्या संथ प्रवाहात, वार्याच्या वाहण्यात, फुलांच्या फुलण्यात, फुलपाखरांच्या उडण्यात, नदीपल्याडच्या देवळाच्या कळसात, दोन्ही काठांवर डोलणार्या झाडांत, पक्षांच्या आवाजात, उमललेल्या फुलांच्या रंगत, अगदी नदीकाठच्या दगडांत सुंदर सगळ काही सुंदर. आणि त्या निसर्गाच्या सानिध्यात बसलेले, वावरणारे आम्ही ८ जण !! प्रत्येक जण आपल्या स्वभाव, मनःस्थिती आणि विचारांप्रमाणे त्या निसर्गाला प्रतिसाद देत होता. तो निसर्ग प्रत्येकाला काहीतरी देत होता. कोणाला सुख, कोणाला समाधान, कोणाला शांती, कोणाला फक्त निव्वळ आनंद, कोणाला अंतर्मुख बनवत होता, तर कोणाला मन मोकळ करायला भाग पडत होता!! प्रत्येकाचा अनुभव वेग-वेगळा आणि तरीही एक साम्य तो खूप बोलका आणि सुखावणारा .....
मग जरा काळोखाच्या छटा उमटायला लागल्या, नदीकाठ हळुह्ळू काळोखाच्या कुशीत शिरत होता. तसे मग आम्हीही इच्छा नसताना तिथून हललो. निघताना मी एकदा मागे वळून ते निसर्गच सुंदर निरागस रूप पुन्हा डोळ्यात साठवून घेतलं!! ... स्वतःला खुश राहायचं आणि सर्वाना सामावून घ्यायचं असं वचन देऊन!! एकदाच डोळे बंद केले मनापासून मोकळा श्वास घेतला आणि ...
आणि मग निघालो आम्ही रूम्स कडे. पोटातले कावळे आता जरा खाऊ मागत होते. मग आता पुढे काय? पत्ते? की गप्पा? की गाणी? की अजून काही ... असे discussion करत करत आम्ही सगळे निघालो आणि रूम वर पोहोचलो. जेवण खाण करून जरा गप्पा गोष्टी करून शेवटी सगळ्या ideas सोडून आम्ही "डम शेराज" खेळलो धम्माल धम्माल धम्माल ,,,, एकेकांच्या अक्टिंग बघताना हसून हसून आणि चिडवून, पीडून रात्रीचे ( खरेतर दुसर्या दिवशीच्या सकाळचे) ४.३० कधी वाजले कळलेच नाहीत मग एक एक ढेपाळले. हळू हळू गाद्या पसरून स्वतःला त्यावर उलगडायला लागले. हे हे हे हे मग दिवस संपला एक सुंदर धुंद दिवस !!!!!!
एका दिवसात किती किती मस्ती केली. खूप काही अनुभवलं. खूप काही बघितलं, समजून घेण्याचा प्रयत्न केला. आणि तो नदीवरचा एक दीड तास वा वा!!! बस अजून काय हव? थोडस miss management झालं त्यामुळे पिकनिक चा उत्तरार्ध आणि म्हणजे दुसरा दिवस रटाळ गेला ,,, पण त्या नदीकाठच्या एक-दीड तसा साठी आणि नदीवरून परत आल्यापासुनचा वेळ ते " डम शेराज" संपेपर्यंतच्या वेळासाठी सगळ माफ तुला रे !!!! हेहेहे m i right guys ???
fun fun fun