भाग 2
तुझं ऐकलं मी लग्नाला पण नाही गेलो तिच्या, तिच्याशी काहीच कॉन्टॅक्ट नाही ठेवला, वाटलं मुक्त केलं मी दोघांना फुकटच्या गुंत्यातून. माझही लग्न झालं. वेगळ्या आयुष्याची सुरुवात झाली. सगळं आलबेल होतं आणि ती पुन्हा भेटली. तुझ्या लग्नात. आधी ती वैतागली, मला टाळलं,अलिप्त राहिली पण राघव तिचा नवरा! त्याच्याशी ओळख करून देताना अवघडलेपण नव्हतं. माझ्या मनात खळबळ उडाली, म्हणजे मी मुक्त नव्हतो. ४ वर्षानेही तिच्या नजरेत मला गुंतवून टाकायची, अस्वस्थ करायची ताकद होती याची जाणीव झाली. त्या नंतर कसे माहीत नाही आम्ही परत बोलायला लागलो. एक वर्क असाईंमेंट पण एकत्र केली. आम्ही खूप बोलायचो, वेगवेगळ्या विषयावर. एकमेकांचा कंटाळा येणं शक्यच नव्हतं. मग माझी बायको तिचा नवरा अन चिल्ली पिल्ली मस्त जमून आलं.
काहीही अगदी काहीही शेअर करायचो आम्ही एकमेकांशी. कोणा विषयीचा राग, मुलांचे प्रोब्लेम्स, वाचलेलं पुस्तक , तात्विक चर्चा नाहीतर फुटकळ जोक्स. पार्टनर चा खूप राग आला की ती व्यक्त करायला एक हक्कच ठिकाण होतं, करण आम्ही एकमेकांना जज करणार नव्हतो, जे जस व्यक्त व्हायचं ते ऐकून खूप विषयावर आम्ही सोल्यूशन काढली. आमची आमच्या नवरा किंवा बायको बरोबर ची नाती अधिक घट्ट केली. एकदा माझं आणि माझ्या बायकोच, शरयूच भांडण झालेलं, कडाक्याचं अशक्य झालं होत सगळं. नेहमी मतभेद असायचे आमच्यात आणि भांडणं पण. त्यादिवशी सगळंच असह्य झालं, मी "ती"ला फोन केला, भेटलो आणि आमच्या भांडणा विषयी सांगितलं. आत दडलेलं सगळं उघड करून सांगितलं तिला, "मी काहीही केलं तरी शरूला कळतच नाही. आम्ही समांतर रेषा आहोत आमच्या आयुष्याकडून अपेक्षा वेग-वेगळ्या आहेत. मला नाही वाटत आमचं आता जमेल. मला वेगाचं आयुष्य आवडतं तिला शांतता. पण मुलं आहेत मग खेचायचं." तिने मला सगळं बोलू दिलं मग शांतपणे विचारलं, "बर मग? काय करायचं? मी म्हटलं,"माहीत नाही, म्हणून तुला बोलावलंय ना?.". ती, " बरं बरं, एक गोष्ट समजून घेऊयात की, तुझी भाषा तिच्यापर्यंत नाही पोहोचते. तुला म्हणणं तर पोहोचवायचं, पण प्रश्नभाषेचा आहे. शरूची भाषा शोधून काढ. कसं आहे ना,तसं सांग जस तिला ऐकायला आवडेल. एकदा भाषा कळली आणि समोरच्याच्या भाषेत व्यक्त झालं की ते अपोआप पोहोचत समोरच्याला. मी भडकून म्हणालो, "तुला मूळ मुद्द्याशी नाही जाता आलं की भाषेला वळवून काहीतरी अगम्य बोलायला आवडतं का ग?" माझा आवेग बघून तिने मला पाण्याचा ग्लास पुढे केला. तो ढकलून देत मी तिला निघून जा म्हटलं. तशी तिने माझ्याकडे रोखून पाहिलं. माझ्या हातावर हात ठेवून म्हणाली, " शांत हो आणि ऐक तर, मी काय म्हणतेय, काही तत्वज्ञान किंवा अगम्य बोलत नाहीये." मी शांत झालो आणि तिच्याकडे पाहिलं, तशी ती पुढे बोलू लागली, " प्रत्येकाची खरंच एक भाषा असते शब्दांची, कौतुकाची, स्पर्शाची, नजरेची, काहीतरी विशेष कृती करून व्यक्त व्हायची. मी शब्दांत व्यक्त होते. तुला माझ्या नजरेची आणि स्पर्शाची भाषा भावते. तू शरूसाठी खूप करतोस, तिला खूप ऍप्रिशिएट पण करतोस पण तुझ्या भाषेत. आता विचार कर तिला काय आवडतं ? त्या प्रकारे व्यक्त होऊन तर बघ. तिच्यावर किंतू परंतू न ठेवता प्रेम कर." ते भाषा प्रकरणं तेव्हा मला तितकस कळलं नाही. पण जाणून घ्यावं अस जरूर वाटलं. ती म्हणाली, मला सांग तिला कशाने खूप आनंद मिळतो?" "फुलं? बहुतेक!" मी म्हणलो.
ती:" मग घेऊन जा आणि भांडण मिटवा पाहिले".
आणि माझं घर वाचलं रे. खूपदा माझ्याशी बोलल्यामुळे तिच्या आणि तिच्या नवर्यात होणारे वाद टळलेत. आम्ही सगळ्यांना घेऊन पुढे जात होतो.
खरच आम्ही एकमेकांची ताकद होतो. हसत होतो, शिकत होतो, घडत होतो. दिवस जात होते. आम्ही खुश होतो, मुलं, संसार, पैश्याची चणचण, वर्क प्रेशर सगळं पेलत होतो. अधून मधून फोन किंवा भेट व्हायची आणि प्रत्येक भेट नवी ऊर्जा देऊन जायची.
No comments:
Post a Comment