Soulmates 1

भाग 1:

तिच्यातला एक कोपरा कायम तुझाच होता रे", ओंकार म्हणाला. कदाचित आधी तिला समजलं नाही किंवा तू कधी विचारलंच नाहीस,

मला हसायलाच आलं, “शक्यच नाही रे मित्रा”, आजही आधाराचा खांदा म्हणून ती मला बघतेय आणि माझीही हरकत नाहीये, मग आता हा भावनांचा खेळ कशाला? आता व्यक्त होण सोपं म्हणून का? आयुष्याच्या या वळणावर बरोबरची 3 किंवा 4 आयुष्य पणाला कोण लावणार? थोडक्यात काय तर एक साथी हवा, इंटेलेकचूअल कंपटीबीलिटी असलेला. ती कायमच होती ना आमच्यात, विश्वास प्रचंड आहे तिचा माझ्यावर, माझाही तिच्यावर. एका हाकेत मी असेन  तिथून धावत येईन हे तिला माहितेय, आणि आता मला त्या बदल्यात कसलीच कमिटमेंट नकोय. मी हे करतोय आणि करणार करण मला ते आवडतं. ती मला ही स्पष्टता दिलीये. मग आता ही खळबळ उडवण्याचं काय कारण? का ही प्रत्येक वेळी अशी गोंधळ उडवते रे? माझं आणि तीच कुटुंब त्यांच्या आमच्या आयुष्यातल्या जागा सगळं जिथल्या तिथे आहे. खूप निर्मळ नातं आहे आमचं, वासना रहित, मोकळ, मनातला कोणताही कोपरा सहज उलगडता येईल असं.

अमच्या मैत्रीकडे ती अश्याच नजरेने पहत आलीये ना कायम? आठवतं तिच लग्न ठरलं आणि मोकळेपणे फुलपाखरू बनत तिने हे आपल्याला सांगितलं, तेव्हा तूच विचारलंस ना तिला, तिच्या माझ्या मध्ये काय होतं म्हणून? आठवतं ती काय बोललेली ते? “आमच्या नात्याला नावाची गरज नाही, तो हिरा नाहीये नात्याच्या कोंदणात सजवायला, तो झरा आहे अखंड प्रेमाचा, स्नेहाचा, समजुतीचा आणि निर्मळ भावनांचा सतत वाहता झरा! मैत्री चा अर्थ जपणार आणि जगणार नातं आहे आमचं”. अश्या उत्तराची अपेक्षाच नव्हती आपल्याला तिच्यासारख्या इमोशनल आणि कन्फ्यूज मुलीकडून! आपण पाहत राहिलो तिच्याकडे तिचे शब्द अगम्य असल्या सारखे.

तेव्हा मला खूप राग आला होता रे. वाटलं मी फक्त ऑप्शन आहे का? कसला आलाय झरा? आणि निर्मळ प्रेमाचा स्रोत वैगरे? लागलं तर असुदेत म्हणून बाळगलेला एक मित्र वाटतो का मी तिला? भावनांशी खेळताना काहीच नाही का वाटतं हिला?. नातं नाही जोडता येणार आणि गमवायचाही नाही म्हणून अलंकारिक भाषेत प्रेमाच्या उदात्त कल्पनेत सजवलेला एक मित्र? की एक मुलगा?. अरे मी कधी म्हटलं असं उदात्त काही करतोय म्हणून? मला सगळं हवं होतं. मला ती हवी होती पूर्ण! घाबरणार्यातला मी नव्हतो पण, नाही बोललो काहीच तेव्हाही. सेटल या व्याख्येत मी बसत नव्हतो तसाही तेव्हा. वेळ गेलेली हातातून, मग सगळं मनात ठेवलं बांधून.

फक्त बरं म्हटलं . तू खुश ना यावर तीच “ हो” ऐकलं आणि आतून राग दुःख याची जागा सुखद आनंदाने घेतली, सहज म्हणून गेलो, “कायम तुझ्या बरोबर असेन मी, तुला लागेल तेव्हा”. ती म्हणाली, "मी ही आहे कायम तुझ्याबरोबर". आपल्याला माहितेय हे मग बोलायची खरच गरज आहे का?”. चल येते असं म्हणत तिने मला मिठी मारली.

ओंकार न राहून मध्ये बोलला, "तेच तर ना, मित्रा अरे तू तेव्हाही बोलला नाहीस. तिला काही वाटतं का? तेही समजून घेतलं नाहीस. तुझं तूच ठरवलंस अगदी सगळं. ती लग्न करतेय, तिला माहीत नाही तुझ्या मनात काय आहे,मग तिने काय समजावं? मित्रा तू कधीच काहीच नाही बोललास. आता म्हणतोस उदात्त कल्पनेत मी अडकलो नव्हतो मग का नाही बोललास? तेव्हा कोणत्या अगम्य सक्रीफाईज मोड मध्ये होतास?"

त्याला मध्येच थांबवत मी म्हटलं,

ओमी, तिने मला मारलेली मिठी! ती जाणीव शब्दांत व्यक्त नाही करता येणार. ती जाताना तू मला काहीतरी सांगत होतास माझ्या मेंदूपर्यंत गेलच नाही रे ते. माझ्यासारख्या प्रॅक्टीकल माणसाला अस व्हावं नवलच! तीचा विषय निघतो तेव्हा आजही काही चूक बरोबर कळत नाही. तेव्हा तर गोष्टच वेगळी होती. ओम्या  तेव्हा भावनांचा इतका कोलाहल होता की, व्यक्त नाही होता आलं मला. म्हणून आज बोलतो तुझ्याशी, अरे तिने त्या दिवशी मला मिठी मारली, मला वाटलं माझा ताबा सुटेल पण मी त्या मिठीत मी शांत झालो. आमचं नातं जणू फक्त तिलाच समजलेलं, मी भ्रामक कल्पनेत जगत होतो असं वाटलं. त्या स्पर्शात त्या मिठीत “ इसी बहाने छू तो लिया” ही पुरुषसुलभ कल्पना मला शिवली पण नाही. तर एक शांतता, आधार, अद्भुत जाणीव अनुभवी मी त्या मिठीत. ती गेली, मी ते पचवत होतो.

क्रमशः