अनोखी ..

( भाग १ )
तो आत बाहेर येरझार्या घालत होता. म्हणजे करण्यासारखं अजून काहीच नव्हत त्याच्या हातात नाहीतर तिच्यासाठी त्याने आकाश पाताळ एक केल असतं. पण .. आता .. आता कशाचाही फायदा नव्हता आणि जरी प्रयत्न केलेच तरी तिच्या वेदना.. त्या मात्र तो थांबवू शकणार नव्हता. थांबवू काय कमीही करू शकणार नव्हता. ती आत मृत्यूशी झुंज देत होती आणि तो बाहेर कण्हत होता. तो डॉक्टर्स ना  विनंती करत होता त्यांना वारंवार सांगत होता  "she is a real fighter doc, she will come back .. do , do something doc " ...

 पण त्याला मनोमन कळून चुकल होतं, की आता खेळ संपला, तो असहाय्य होता. जे घडेल ते पाहाणे इतकेच त्याच्या हातात होते आता. पण .. "ती", त्याची होती आणि म्हणून एक वेडी आशा त्याच्या मनात अजून जागी होती. तिला आतं life support sysytem वर ठेवलं होतं. चारी ठाव चिवचिवणारी त्याच्या भोवती बडबडत राहणारी, सतत त्याला ओरडणारी, प्रेमाने जेवायला वाढणारी, सिगरेट जर हातात जरी दिसली तर तुला सोडून जईन म्हणणारी, असह्य वेदना सहन करूनही जीवन किती सुंदर आहे म्हणणारी, त्याने चुकीच्या गायलेल्या सुंदर गाण्यामुळे चिडणारी आणि त्याच्यावर खूप खूप प्रेम करणारी,, फक्त त्याची,. अशी "ती" शांत शांत झाली होती .. जणू काही शांत झोपली होती!! तो काचेतून आत बघत कधी उगीच येरझार्या मारत बाहेर उभा होता "एकटाच" .. खूप खूप एकटा .. त्याला सगळ्यात जास्ती गरज होती कोणीतरी त्याच, त्याच्या जवळ असण्याची तेव्हा त्याची सगळ्यात जवळची व्यक्ती आत व्हेंटिलेटर वर होती. 

 डॉक्टरांनी त्याला आत बोलावून घेतलं. परिस्थितीची जाणीव आणि नाजूकता त्याला समजावली. गांभीर्य त्याला घरातून निघतानाच उमगल होत.  आता काय आता तर सगळच मशीनवर अवलंबून होते. किती दिवस किती तास, किती मिनिटे की फक्त काही सेकंद !!!  हे कोणालाच सांगता येणार्यातल नव्हत. शेवटी त्याने सगळी शक्ती आणि धैर्य एकवटल, जड अंत:करणाने फोन उचलला आणि तिच्या मोठ्या मुलाचा नंबर फिरवला. त्याला परिस्थितीची कल्पना दिली. आणि दुसरा फोन केला त्याच्या जिवलग मित्राला! आता मात्र त्याच्या आवाजातलं दु:ख तो फौजी असूनही त्याला लपवता आले नाही. "तू लगेच ये" इतकाच बोलून त्याने फोने बंद केला.

त्याचा मित्र,..  सध्या तरी त्याला तोच आधार होता त्याचा मित्र शशी! .. शशी फक्त हो म्हणून घरातून निघाला पण त्यालाही तिथे पोहोचायला कमीत कमी ३ साडेतीन तासाचा आवधी होता. तिची मुलं आणि भाऊ मात्र लगेच निघाले. तो गौताम बुद्धाच्या शांततेत बाहेरच्या कोचावर स्थब्ध बसला होता. वरून तो फार फार शांत आणि धीराचा दिसत होता. स्वत:च्या मनालाही तो वारंवार बजावत होता. पण ते काही ऐकतच नव्हते. तो आतून हादरला होता. समोर काय वाढून ठेवलय याची कल्पना त्याला ती पुन्हा भेटली तेव्हाच ५ वर्षांपूर्वीच आली होती. फक्त त्याला समोर जायची वेळ आज आली होती. हे घडणार होतेच हे माहित असले तरीही ते मान्य  करायला त्याचे मन अजिबातच तयार नव्हते. जणू त्याच्या मनाने त्याच्याविरुध्द बंड पुकारलं होतं ,.. ते त्याच्या गतीने मागे - पुढे धावत होत. विचारांचा गोंधळ  उडवून देत होत. ते भूत आणि भविष्यात तळ्यात मळ्यात नाचत होतं आणि त्याचा तो क्षण अधिकच कठीण करत होतं.


डोळे मिटून डोकं मागे टेकून तो भरकटलेल्या मनाला वेसण घालण्याचा प्रयत्न करत होता. पण.. मिटल्या डोळ्यांपुढे जसा अंधार पसरला,,  त्याचे ४०- ४५ वर्षांचे उणे पुरे आयुष्य त्याच्यासमोर चित्रपटासारखे सरकत राहिले. त्याच शहर, त्याच घर, आई पप्पा, केलेली मस्ती, चोरून खाल्लेल्या कैर्या,चिंच,जांभळ,बोरं, मिळालेल्या शिक्षा, आई चा ओरडा बाबांचा मार, त्याचे जीवाभावाचे सवंगडी, शाळेतला ग्रुप, आणि त्यांची शाळा आणि शाळेतली "ती" ... युनीफोर्म मधली, दोन वेण्या आणि रिबीन बांधलेली. अवखळ, स्पष्ट बोलणारी, अल्लड, मस्तीखोर (त्याच्या इतकीच). हुशारीच्या बाबतीत सगळ्यांचा आनंदच होता. पण मस्ती मारामार्या यात एक नंबर!! त्यांचा ग्रुप  खूप खूप चांडाळ होता. शाळेत असताना "ती" त्याची खूप जवळची मैत्रीण होती!. दोघांची छान गट्टी जमायची. भटकताना, खेळताना, ओरडा खाताना सगळ्यातच! शाळेचे अल्लड आणि मस्तीचे दिवस संपले आणि त्यांनी मोरपंखी कोलेज विश्वात प्रवेश केला.शाळेतल्या ह्या back benchers नी शाळेत एक-मेकांचे पकडलेले हात अजूनही हातात घट्ट होते.


"ती" पहिल्या पासूनच बिनधास्त होती. एकदम बिनधास्त, जिद्दी, हट्टी. कॉलेजच्या दिवसांत ती त्याला अधिकच उमगू लागली, समजू लागली, मनात कुठेतरी आवडू लागली. तारुण्यात पदार्पण केलेली त्याची ती बिनधास्त मैत्रीण आता त्याच्या मनात उमटत गेली. वय वाढले तशी समाज वाढली तिची जिद्द,हट्ट,ते मनस्वी वागण त्याला मनात कुठेतरी आवडत होत.ती फक्त कितीही बिनधास्त असली तरी भावनाप्रधान होती,स्वप्नाळू होती, बघितलेली स्वप्न पूर्ण करायला कितीही कष्ट करायची तिची तयारी होती. त्याला नेहमी वाटे ही कशी अशी? एक मुलगी असून इतकी practical , हिम्मतवाली, वेळ पडली तर उसळलेल्या दारीयात मस्तीत फुटणार्या लागेवर उडी घ्यायची तयारी हिची!!. ती नेहमी म्हणायची मला "वार्याच्या वेगाने" जगायला आवडत. मैत्रिणींमध्ये बोलतानाही तिचे स्पष्ट विचार उठून दिसायचे "मला नवरा म्हणून असा माणूस हवा जो माला साथ देईल आणि माझी सोबत त्याला आवडेल, असा मिळाला तर मी त्याला माझ स्वत्व देईन पण माझ्या निष्ठांच    आणि स्वप्नांनच अस्तित्व मात्र त्याने जपल पाहिजे!"


तिच्या बेछूट, स्पष्ट इतरांहून वेगळ्या वागण्यामुळे तो तिला "अनोखी" म्हणत असे. 


                                                                                                         क्रमश: